MUAF

Soğuktan sıcağa esen birkaç muammânın ardına pinhan olan hercümerçlere rastlıyorum bu gece...

''Korkak şairlerin şiirleri öyle okunmaz, böyle okunur...'' dedi sadece,

Yaktı bütün hisleri, darmadağın etti hileli restleri birkaç hece...

Karanlığın sairfilmenamlarını yakaladı, gönlünün demir parmaklıkları arkasına tıktı öylece...

Öylece sığ...

Öylece derin...

''Ne eylerim...'' dedi düşününce.

Nereye gideceğini bilemediğinde sigara yakardı...

Eli varmadı kibrite.

Oturdu, beyhûde hislerinde biten sarhoş limon ağaçlarının dallarına...

Oysa korkusuzdu, mertti içinde...

Bir kaos içinde... Korku dolu içinde... 

Yazdıkça ağlar mı anne?

Ölür mü bebekler, söyle...

Artık pejmürde montların içine gizler sıska tenini,

Unutur hayalindeki naif parmakların ait olduğu kadının ellerini...

E, bittabi...

Mest eder şeyhlerin acı duyduğu aşkı kendisine,

Utanmaz mısın be adam! 

Sevmeyenleri, ne diye kadim sevdaların arasına sığdırmaya çalışıyorsun!

Sustu belki de...

Ben sana binlerce kez sorayım da,

Sen yine ''Belki...'' de.