İFTİRANAME

En zıttında tanışınca vicdanıyla bir şeyh,
Dünyanın bahçesini bırakıp kor-kuyu açar.
Gözleri baygın, uykusunda üflenen ney;
Bilinmez, hangi düşün mayhoş hayaliyle naçar.

Elinde ferman ile dolanır bir yurdu, yorgun,

Sorgulanmayan ifadelere yer verir dilinde.
Onun için değil, duyanlar içindir korkum:
İdam emri saklanmaz, hayat onun ellerinde.

Sazın alan karşısına geçer de duyurur sesini,

Etrafına ekseri toplanan bin kişiyle.
Ancak bir emir onun da keser nefesini,
Yaşam onun da beklentisinde eminim neşeyle.

İki dudağına gözüm düşer, idamım onaylanır,

Sesindeki sevince tenzih ederim nefretimi.
Dudaklarının değdiği “nebz”e ruhum parçalanır,
Uzaklığı cehennem gelir, bulamam kudretimi.