nevşin

acemde bir layiha dolanır imiş, durur 

Şam'dan gözlediği hedefi nigehban dahi vurur

ufku memnû eder de ferdayı beklemez, kâfi

öyleyse ecinnî anda farz ederdi ilâhi

gizlerinde bir nevhabar! geceyken karanlık

zahmet bilmez olur da nasıl yâr eder yârânlık

ne gökte baran ne çölde vaha ve bilmezken reaya

mevsimle bir olduk, nevşin çiçeği ince daldan kopardık