YAĞMUR

ancak paylaşırsan ekmeğini böyle güzel

ses tellerinde en ince hatıralar dahi gezer

göğsünü kabartan sevgiye sorup ne etmeli  

o hâle bulutları karanlık bir sabaha benzer

gözlerini alıp geceyle götürdüğün vakit gündüze

kim bilir sabaha çıkan kaç anıyla uyanır da kalır

öyle ki bırakır da uyursa bir çiftini göğün seyrine

ne karar göz altları ne de hatıralar tutar bir nasır 

yalnız, özgü ve ağlak olmadan yaşar güneşe varana dek

kimseye sormaz ne eder ince, zayıf, çelimsiz bir bilek

tırpanlanır cümleleriyle anlatısı duyulmaz, bilinir

çatlaklarından sızar da öyle süzülür kusursuz petek

son gecesi biçâre aydınlık geçer diye gözleriyle

biri tutarsa diye ağlamadan sonsuza kadar

oysa ne o bilir ne bir başkasının kaderi ellerinde

meğer her kişi ona baktıkça görürmüş bir çarnâçar

saçlarında esen tüm fırtınalar bir yağmurla gelirdi

soğuktan titreyen her toprağa serperek suyu

ne vakit içinden gelse gökten istediğini alırdı

bir çiçeği kokladıkça açılır gibi koklarken ruhu