KAÇIYOR

Hâşâ, sokağın ardında bir,

Gözlerinin buğusunda yaşıyor.

Yine de her şeye birden esir,

Bilmiyorsa dahi kendinden kaçıyor.

Ömrünü erdirmeden köhne zuhura,

Göğsüne bastıransa kendinden kebir.

Bunu şeyhine dönüp her sorduğunda;

Aynaya kendi ahvâlini kazıyor.

Okumaz, yazmaz, düşünmez bile,

Geceleri derin bir uykuyla uyanır.

Ancak yakaladığı bir boşluğunda,

Anlıyor ki yine kendi, kendinden kaçıyor.