MEKT

Alev aldığında yüreğime binlerce sömürge nam salar,
Sen gelirsen... diye başlayan cümlelerin sonunda mutlu şeyler olur hep.
Hep gelmezler ancak mutlu olmak hikaye!
Bilhassa mutlu olmamak dahi nefaset.

Sahra bile yazmıyor artık bir Mekt.
Annemle oturup tavla atıyoruz.
Fasıla nedir, neden böyle bitti bilmiyorum ama;
Deliler gibi seviyoruz.

Hiç değilse ben buna inanıyorum.

Mükerrer konuşma satırları bir çığlık.
Sana söz veriyorum ki... Tutmayacağım.

Yasemin çiçekleri kokmaz, bilinçaltı oyun oynuyor bize...
Ha, biz demişken...
Demediğimiz bir bu kalmıştı.

Amiyane tabirler bunlar Sahra.
Öp şimdi bir anneyi ve öksür karanlığa...

Sulh ilan etmezsek ölecek gibiyim.
Savunmaya mecal yok, gelmezsen gideceğim.