TÜFEK

Kim bilir, bir gece tüfek patlar göğsümde,

Görüşlerim zerresiyle mürid ilân edilir.

Sabaha karşı derinden çalan gürz bir türküyle,

Kaçanlar yakalanırsa müebbetle hapsedilir.

Özlemim ancak o zaman son bulur sana değin,

Şâd olurum, sigara yanar, bileğin burkulur.

Acımı hisseder, sende emanet yüreğim,

Yargılarsın da idamdan son anda kurtulur.

Yorgunluğumu anlatsam hiç anlamaz, kaçar,

İzmaritin en kor hâlini yüreğimde söndürür.

Ölene dek bu bilinmezin içinde bir nâçâr,

Er ya da geç açar, en gizli anahtar, gönlüdür.

Masa üzerinde vicdanımın sergisi, yakın!

Nasıl olsa dehşete düşen mezarlara yıkılır.

Sende kaldığımı itiraf ediyorum, bakın!

Bu davanın mahkûmu ayan, cürmüyse sende gizlidir.

Özlemime gem vurunca hiç kuşkusuz,

Kaybolur da giderim insanlar arasına.

Belli ki bu hülya uzun vakit uykusuz,

Bir mektup iliştirdim önlüğünün yakasına.